Bonjour tout le monde! Ja, ik begin maar gelijk in het Frans te praten, want ik hoor momenteel niets anders. Het begon al in het vliegtuig, onderweg naar mijn avontuur in Frankrijk, dat een heel schooljaar zal gaan duren. Nadat ik afscheid had genomen, liep ik snel richting mijn gate. Gelukkig was die niet heel ver, want zoveel tijd had ik niet eens meer. Langzamerhand begon ik me steeds meer te realiseren dat ik mijn familie en vrienden zojuist gewoon voor het laatst gezien had, en het heel lang zal gaan duren voordat ik ze weer zal zien. Langzaam besefte ik me steeds meer dat ik vanaf dan vrijwel alleen nog maar Frans zou moeten aanhoren én praten. Terwijl ik onder een groot reclamebord van Samsung (met daarop een croissant) doorliep bedacht ik me dat ik binnenkort misschien wel niets anders meer zou eten ’s ochtends. Het idee dat ik binnenkort meer en meer zal gaan ‘verfransen’ was en ís heel gek.

Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat, aan het raam, maar met uitzicht op alleen maar wolken, was het gewoon bijzonder om een steward Nederlands te horen praten. Naast me zat namelijk een Frans gezin, voor me zaten ook Fransen, achter me ook, oh en dáárachter ook. Eigenlijk zat het hele vliegtuig gewoon vol met Fransen. Niet gek voor een vliegtuig dat naar Lyon vliegt, maar het liet me wel meer en meer beseffen dat mijn leven als Fransman begonnen was en dat ik maar moest gaan proberen om het te verstaan.

Toen ik na ruim een uur aankwam op het vliegveld in Lyon liep ik eigenlijk al heel snel met mijn koffers door de arrivals-hal in de richting van mijn gastgezin. Na mijn 'vader' een hand en mijn ‘moeder en zusjes’ 2 ‘bisous’ gegeven te hebben liep ik samen met hen naar de auto. In Frankrijk gaat geen ontmoeting namelijk zonder het geven van een bisous (een kus op de linker- en rechterwang). Dat was gelijk al de eerste confrontatie met de Franse cultuur, die gelijk al weer een beetje anders dan de Nederlandse bleek te zijn!

Na een uurtje rijden langs o.a. het nieuwe stadion van Olympique Lyon, die mijn ‘ouders’ me heel graag wilden laten zien, kwam ik aan in een klein dorpje. Mijn ‘moeder’ opende het hek en we reden de oprit van een typisch Frans huis op dat het komende jaar ook mijn huis zou zijn. Na een rondje door het huis gemaakt te hebben, besprongen te zijn door 2 enthousiaste honden en mijn koffers naar mijn kamer gebracht te hebben voelde ik me eigenlijk al gelijk thuis. Ik was thuis, op 1000 kilometer afstand van mijn échte huis, met mijn échte familie. Na het avondeten rond 9 uur, en niet om 5 of 6 uur zoals ik in Nederland gewend was, probeerde mijn moeder me een aantal dingen uit te leggen. Ik vroeg haar hoe laat ik moest opstaan. Ik begreep uit haar Franse reactie dat ik om half 6 uit bed moest komen. Dus zette ik mijn wekker.

Toen ik de volgende ochtend naar de keuken liep, vroeg mijn moeder wat ik kwam doen. “Ben je uit je bed gevallen?” “Waarom ben je zo vroeg wakker?” Ik keek haar vragend aan, maar kwam er al snel achter dat zij zelf vroeg opstond, vanwege haar werk, maar dat ík mocht uitslapen tot hoe laat ik zelf wilde. Oeps, verkeerd begrepen, haha. Gelukkig vond ik het natuurlijk helemaal niet erg om weer te gaan slapen.

Een paar uur later heb ik samen met mijn zusje ontbeten, hebben we vervolgens rondgelopen door het dorpje en daarna Monopoly gespeeld. Dat zette me gelijk al aan het denken, want hoe moest ik die miljoenen verdiende euro's toch uitspreken... ’s Middags wilde mijn broer me de vlakbij liggende stad laten zien. Met zijn auto zijn we de hele stad doorgereden. Ik heb mijn school gezien, het winkelcentrum en de McDonald’s. Hij had met een aantal vrienden afgesproken bij een meer om daar te gaan barbecueën. Het vlees smaakte heel goed, maar het kennismaken met de vrienden van mijn broer ging minder goed. Eén op één lukte het wel om naar elkaars naam, leeftijd en favoriete muziekgenre te vragen, maar in een grotere groep raakte ik de draad al snel kwijt.

Ik kan me nu nog steeds niet voorstellen dat ik mee zou kunnen praten in het Frans. Maar omdat me dat wel geweldig lijkt, ga ik daar enorm m’n best voor doen! Ik hoop dat het langzamerhand steeds beter gaat met de taal, die toch bést moeilijk blijkt! Maar één ding scheelt, nu ik hier in Frankrijk woon ontkom ik er niet aan om Frans te praten én aan te horen. Ik hoef de televisie maar aan te zetten of ik hoor al Franse stemmen. Nooit Engels, want alles wordt ingesproken in plaats van ondertiteld!

Ik ben nu, na 1,5 week aardig gewend aan het Franse leven. Ook mijn school is inmiddels begonnen! Maar meer daarover lees je in mijn volgende blog!

Ik heb ook een video gemaakt over mijn reis naar Frankrijk, die kun je hier bekijken: