Tegen veel vooroordelen in, zijn Fransen toch ontzettend sociale mensen. Nederlanders hebben vaak een bepaald beeld van Fransen, dat – zo ontdekte ik het afgelopen half jaar– helemaal niet klopt. Fransen zijn eigenwijs, doen nooit de moeite om Engels te praten en rijdend in hun auto zouden ze voor een zebrapad nooit stoppen; kreeg ik vaak te horen voordat ik vertrok naar Frankrijk. Maar nadat ik de hele dag tienduizend keer pardon^[1] enexcuse-moi^[2] aanhoor bij iedere keer dat iemand me zachtjes aanstoot terwijl hij of zij me wil passeren, en ik iedere keer maar weer aangeef dat het niet erg is en dat ze zich niet hoeven te verontschuldigen; doen die gevoelige Fransen dat toch iedere keer weer. Ook begroeten en gedag-zeggen is heel belangrijk voor Fransen, maar voor een buitenlander zoals ik soms niet altijd even goed te begrijpen. Iedere ochtend geef ik mijn gastmoeder een bise^[3], een keer links en een keer rechts, daarna zeg ik het bijna heilige Franse woord bonjour^[4]. Dit is het begin van elke Franse dag. En elke dag eindigt ook weer met hetzelfde ritueel. Voordat ik mijn bed inga wens ik mijn gastmoeder eerst weer bonne nuit^[5] waarna ik haar weer twee kussen geef.

Soms begrijp ik de Franse logica echter nog niet helemaal. Toen ik laatst op de bus stond te wachten kwam een Franse vriend - die ik al een tijdje niet gezien had - langslopen. Al lopend geeft ‘ie mij een hand. “Ça va?”, vraagt hij. Op zijn vraag of alles goed gaat wil ik antwoorden, maar voordat ik mijn mond open kan doen is hij alweer weg. ‘Leuk’ dat je zoveel interesse toont, denk ik nog, maar dat is nou eenmaal de Franse manier om te begroeten; vragen of alles goed gaat om het maar gevraagd te hebben, niet omdat ze zo graag het antwoord willen weten. En dat doen echt alle Fransen precies zo! Ça va?^[6]- misschien wel de meest gebruikte zin in de Franse taal – is vaak gewoon een manier van begroeten, geen serieuze vraag. Je moet het maar weten.

Vorige week kwam mijn gastmoeder tussen de middag thuis eten. Als een echte Fransman loop ik vervolgens naar haar toe om d’r te begroeten en twee kussen te geven. Mijn gastmoeder begint hard te lachen; “Wat doe jij nou weer?”, vraagt ze. Ik weet niet wat me overkomt! Ik begroet d’r toch netjes, denk ik. “We hebben elkaar vanochtend toch al gezien,” zegt ze “dan hoef je me nu toch niet weer te begroeten!” Blijkbaar begroeten Fransen elkaar één keer per dag; alleen wanneer ze elkaar voor het eerst zien. Zien Fransen elkaar meerdere keren per dag, dan kan er vaak nog geen hoi vanaf. Hoewel dat raar voelt voor mij, is dat nou eenmaal hoe de Franse cultuur werkt. En ook dat moet je maar net weten. Gelukkig woon ik een jaar lang in Frankrijk en heb ik alle tijd om al dat soort bijzondere gewoontes te leren, die je als toerist bijvoorbeeld nooit te weten zou komen!

Inmiddels is het halverwege maart, wat gaat de tijd toch snel. Ik realiseerde het me een paar dagen geleden ineens toen ik om 7 uur ’s ochtends in het licht stond te wachten op mijn schoolbus. Het viel me zo op omdat het de afgelopen weken heel normaal was dat ik in het donker op school kwam. Maart is alweer de zevende maand van mijn avontuur in Frankrijk; al meer dan een half jaar ga ik naar school in Frankrijk. Dat betekent ook dat ik dus nog maar 3,5 maand te gaan heb, van die tijd ga ik nog zo goed mogelijk proberen te genieten! Zo ben ik twee weken geleden op wintersport geweest, voor het eerst in m’n leven.

CEI, de Franse partnerorganisatie van Travel Active organiseerde een vakantie in de bergen voor alle uitwisselingsstudenten die van over de hele wereld komen en op dit moment – net als ik – in Frankrijk zitten. Maar naast de buitenlanders waren er ook Fransen die meegingen de bergen in. Dat was eigenlijk best leuk, want dat weerhield ons uitwisselingsstudenten er toch van om Engels te praten en dus praatten we allemaal gewoon Frans met elkaar. Alle ‘buitenlanders’ konden prima Frans en dus konden we elkaar goed begrijpen. Wel was het soms even wennen dat er dus ook échte Fransen bij waren. Ik hoorde een keer iemand zich verspreken in het Frans, maar het viel me op dat zijn Franse accent best wel goed klonk! Toen ik opkeek zag ik dat het gewoon een Franse jongen was, vandaar dat hij dus zo goed praatte!

Vlak nadat ik voor het eerst in mijn leven op de ski’s was gaan staan, kwamen we aan bij de zogenaamde tire-fesse.In het Nederlands noemen ze zoiets volgens mij een sleeplift; zo’n ding dat je tussen je benen doet om vervolgens keihard een berg opgetrokken te worden. Toen ik opgelucht zonder te zijn gevallen bovenop de berg aankwam, keek ik even naar beneden; een steile afdaling lag voor me. Een voor een moesten we naar beneden skiën zodat de gidsen ons konden beoordelen en in een groep op niveau konden indelen. Heel enthousiast liet ik mezelf recht vooruit naar beneden glijden. Ik kreeg meer en meer vaart en toen ik eenmaal beneden aankwam ging ik zó snel dat een boom de enige optie was om tot stilstand te komen. Mijn niveau was dus snel bepaald: les débutants^[7].

Maar toen ik eenmaal met mijn groep aan het skiën was, kreeg ik het eigenlijk al vrij snel onder de knie. Nadat ik na een paar uur eenmaal doorhad hoe het moest en wat de juiste techniek was ging het eigenlijk ontzettend goed. Steeds kon ik een stapje verder gaan, meer snelheid nemen en afdalen van steilere pistes. Na vaak onderaan de berg te moeten wachten op de rest van de groep, besloot ik om met de andere groep mee te gaan. Mijn nieuwe groep nam alleen maar rode pistes, dat zijn – op de zwarte na – de moeilijkste pistes. Meerdere keren heb ik gedacht dat ik doodging, maar zonder uiteindelijk te vallen heb ik de hele dag met de andere groep mee geskied, dat was echt een topkeuze!

De nachten brachten we door in een groepsaccommodatie, waar we iedere avond ook een activiteit deden. Na een hele dag skiën en een avondactiviteit, was ik blij als ik rond middernacht mijn bed in kon duiken. Hoewel het vaak nog wel even duurde voordat ik ook echt rustig kon slapen in een kamer waar we met z’n zessen lagen! Toen ik op een avond in slaap probeerde te vallen, hoorde ik een paar jongens – denkend dat ik sliep - praten over mij. “We kunnen nu eindelijk praten over die Nederlander.” zei iemand. “Ja, sommige buitenlanders kun je gewoon uitschelden waar ze bijstaan, begrijpen ze toch niet! Maar Martijn begrijpt gewoon echt alles, hoe kan zijn Frans nou zo goed zijn?” "Toen 'ie binnen kwam lopen dacht ik eerst dat 'ie gewoon Frans was!" reageerde een ander. Blijkbaar begin ik al steeds meer een Fransman te worden! Lachend viel ik uiteindelijk in slaap.

Na een week geskied te hebben ging ik het laatste weekend van Februari weer terug naar mijn gastgezin. "We eten vanavond endives^[8]." vertelde mijn gastmoeder mij op de terugweg naar huis. Toen we 's avonds aan tafel zaten zette ze in plaats van andijvie echter witlof op tafel! Had ik het nou niet goed begrepen? “Dit zijn toch geen endives!” zei ik tegen mijn gastouders. Mijn gastmoeder verzekerde me ervan dat het toch echt hun zogenaamde andijvie was. Toen ik een foto van ‘mijn’ (groene) andijvie liet zien, hadden mijn gastouders geen idee wat het was. Na een lange zoektocht op internet, kwam ik erachter dat onze andijvie niet groeit – en dus niet gegeten wordt – in Frankrijk. In Frankrijk is andijvie de benaming voor onze witlof. Best bijzonder vond ik dat! Samen met mijn gastmoeder nam ik vervolgens een kijkje in een ‘typisch-Nederlandse-gerechten-kookboek’. Nadat ze bij de gewone gerechten al opgemerkt had dat wij Nederlanders wel echt ontzettend veel aardappels eten, kwamen we aan bij de stamppotten. Mijn gastmoeder wist niet wat ze zag; “Waarom serveren jullie die groenten en aardappels niet gewoon heel!?”. Ik sloeg de bladzijde om en één van de eerste stampotten was natuurlijk boerenkool. Tot mijn grote verbazing had mijn gastmoeder ook daar nog nooit van gehoord. Ik had er eigenlijk nog nooit zo bij stilgestaan dat bepaalde groenten die voor mij zo ontzettend normaal zijn in andere landen gewoon helemaal niet bestaan!

De laatste pagina’s van het kookboek waren gewijd aan gebak. Een prachtige foto van een heerlijke typische Nederlandse appeltaart liet het water al in m’n mond lopen. Ernaast stond een kop koffie en dat viel mijn gastmoeder gelijk op. “Bah, drinken jullie zo’n grote kop koffie bij de taart!?”. Daar kwam het cultuurverschil tussen mij en mijn gastmoeder weer even omhoog. Voor haar is een taart een dessert en daar hoort dus geen koffie bij. Het warme eten en dessert is vrij laat op de avond en doordat het zo uitgebreid is, wordt er de rest van de avond niets meer gegeten of gedronken. Ik legde mijn gastmoeder uit dat het voor mij heel normaal is dat als we vol zitten na een warme maaltijd, we een simpel nagerecht nemen; meestal gewoon een schaaltje yoghurt of vla (wat hier in Frankrijk overigens ook niet bestaat). ’S Avonds, een paar uur nadat we het eten op hebben drinken we dan nog een kop koffie en is er daarnaast plaats voor een lekker appeltaartje. Mijn gastmoeder trok een vreemd gezicht bij het idee van een koffie in de avond. Maar ach, ieder zo zijn gewoontes he!

De vakantie in de bergen afgelopen vakantie was voor mij een paradijs voor het maken van foto’s en video’s. Degenen die me al even volgen weten dat ik naast deze blog ook veel video’s maak, als een van mijn grootste hobby’s. Sinds ik naar Frankrijk vertrokken ben probeer ik zo vaak mogelijk een filmpje te plaatsen op mijn eigen youtube-kanaal. Onderaan deze blog vind je mijn nieuwste video. Een tijdje geleden zijn mijn video’s ook opgemerkt door Travel Active, zo ben ik gevraagd voor het Travel Active Channel; een project waarvoor ik samen met een aantal andere wereldreizigers vlogger^[9]ben. In het kader van dit project heb ik een echte vlog-camera gekregen waarmee ik het Franse leven zo uitgebreid mogelijk vastleg. De beelden stuur ik op naar een team van professionele televisiemakers die al grote tv-programma’s op hun naam hebben staan, zij monteren de video’s voor het Travel Active Channelen zetten ze online. Je kunt een kijkje nemen op het kanaal van Travel Active om mijn eerste video’s over mijn jaar in Frankrijk te bekijken.

Leuk dat je mijn blog gelezen hebt en tot snel!

Au revoir! ^[10]

Verwijzingen:

[1] Pardon; sorry

[2] Sorry; Excuses

[3] Kus; Zoen op de wang

[4] Goedemorgen

[5] Welterusten

[6] Alles goed?

[7] de beginners

[8] Andijvie

[9] Videologboek-maker | Iemand die praat tegen een camera

[10] Tot ziens!